Op een prachtige zaterdagochtend vertrek ik met de fotoclub naar Doel, het verlaten dorp in België.

Het dorp is verlaten door bijna alle inwoners, nog enkele huizen worden bewoond door rond de 20-30 inwoners. De rest heeft zijn biezen gepakt. Een conflict met de gemeente Beveren over de uitbreiding van de Antwerpse haven is de oorzaak.

Het is bizar om daar rond te lopen. Het is er doodstil. We zijn vrijwel de eersten die hier vandaag rondlopen. Ons doel is natuurlijk om het vast te leggen met onze camera’s. Ik voel me aanvankelijk wel een voyeur. Hier en daar zie je op een huis een bord ” we still live here” (of “we even have netflix” 🙂 )

Met andere woorden, hier geen pottenkijkers. Ik kan het me ook wel voorstellen.

Al snel valt me op dat de natuur zich niets aantrekt van een conflict. De natuur gaat gewoon haar gang. Ik besluit me te focussen op het nieuwe leven in de natuur dat na deze lange winter weer op uitbarsten staat. Ik vind het wel een heftig contrast met de doodsheid van het dorp.

 

De kerncentrale van het gelijknamige Doel torent hier en daar boven de huizen en straten uit. Het oogt dreigend en heel dichtbij.

 

Tot slot nog een serie foto’s die een indruk geven van het dorp, hoe het er nu bij ligt.

Huizen die in de loop van de jaren voorzien zijn van allerlei vormen van beschilderingen.

Huizen vol van leven in vervlogen tijden.
Ieder huis met zijn eigen geschiedenis. Als de muren eens konden spreken….

 

Op één van de huizen staat een gedicht:

Later, als de vele mooie herinneringen

de plaats van mijn verdriet hebben ingenomen,

zal ik misschien kunnen verwoorden

wat ik nu enkel met tranen kan vertellen 

Dirk de Boeck